(Foto genomen door Armando Ello)
Sporten is de rode draad in ons gezin.
Voor Joost is dat Braziliaan Jiu Jitsu, Boulderen en Boksen. Voor Chivano Basketbal, voor mij Boksen en Boulderen.
Joost heb ik in 2008 leren kennen via mijn toenmalige Kickboks\MMA school waar ik was begonnen op aanraden van een vriend Furdjel de Windt (meervoudig wereldkampioen MMA.) Ik werkte toen in de bajes (gevangenis) en zocht een sport waar ik me ei in kwijt kon en mezelf leerde verdedigen.
Kijk Joost eens een baas wezen.
(Foto genomen door studio Foss)
Joost kwam samen met Michel Verhoeven van sportschool Babytank Verhoeven les geven in BJJ of te we de basis technieken van het grondgevecht. En ik vond Joost wel interessant, hij leek het tegenovergestelde van Michel, introvert en kroop vaak achter de brede ruggen van Michel en teamgenoot Amar.
Hier een mooie promo van de mannen in actie:
Maar anyways. Joost en ik begonnen te daten en BJJ was altijd een ding wat we gezamelijk op pakte. Ik trainde bij hem op zijn sportschool en hij trainde ook wel eens mee in Haarlem bij mij later. Met epische spar rol sessies die we niet snel zullen vergeten.
Chivano mijn oudste heeft zijn eigen pad gekozen, hij heeft het wel geprobeerd BJJ en Boksen maar hij is een Basketballer. Hij leeft voor Basketbal en gamen haha. Vanaf zijn 9 jaar traint hij bij zijn club Vlijmscherp. Ik vind het heel tof te zien de voorruit gang van het team en hoe gepassioneerd hij inmiddels erover is. Als er een keer slecht gescheidst wordt wordt de normaal zo introverte Chivano een monster en laat ie het hardop weten tijdens de wedstrijd.
(foto genomen door Armando Ello)
Maar hoe doe je dat als moeder, tijd vinden om te sporten?
Mijn moeder was vroeger enthousiast Badmintonster maandag avond en het weekend was voor haar trainen of een wedstrijd spelen. Dat was gewoon zo. Me pa paste op en wij waren thuis. Even geen mama maar gewoon Ineke die badmintont.
Wat ik echt geleerd heb door de jaren heen en nu ik wat ouder (*kuch*) ben is niet zo streng meer zijn voor mezelf. Vroeger wilde ik graag sparren en rossen om het zomaar te zeggen. Hoe harder en zwaarder hoe beter. Sparren doe ik allang niet meer voor de volle honderd procent. Gewoonweg omdat ik Boksen voorlopig nog wil blijven beoefenen en ik niet op me vijftigste wil staan stotteren als Mohammed Ali.
Er zijn gewoon dagen dat ik het niet red het sporten, kleine ziek bijvoorbeeld of manlief wilt al gaan sporten. Je kan altijd naar buiten, weer of geen weer, neem de wandelwagen mee ga een stuk wandelen, doe wat yoga oefeningen thuis, ga staan squaten met je kind in je nek.
Maar wees lief voor jezelf, dat heb ik echt geleerd. Je kan niet van nul naar honderd gaan als je conditie daar niet op gebouwd is. Hou er rekening mee dat thuis en op werk ook gepresteerd moet worden.
Ik denk wat helpt is een rooster inplannen waar je op een vaste dag of tijdstip kan sporten. En dat dan consistent volhouden als is het maar 1 keer per week. Ik vind consistentie erg moeilijk met mijn ADD. Ik betrap mezelf vaak erop te veel en dan te kapot te zijn ervan. En als je het niet red gewoon lekker naar buiten wandelen 🙂 dan maakt je lichaam ook gelukshormonen aan.
Een kadans tijdens de training vinden “pace yourself” zeggen ze ook wel eens. Dat is iets wat moet groeien. Niet in slaap vallen maar opbouwen techniek beoefenen en goed uitvoeren en dan harder gaan. Tot waar je maar wilt.
Nee sport is echt voor ons als gezin belangrijk. Het tempo veranderd wel maar de passie blijft. Ik heb er zoveel mooie dingen uit gehaald.
Ik hoop dat als ik oud ben dit ook naar me kleinkinderen kan uitdragen en dat ik gezond mag blijven. Mensen zijn er niet voor gemaakt om te zitten achter een schermpje te koekeloeren. Beweging is de sleutel naar geluk.
We moeten erop uit om gezond te blijven.
Links:
Den Baos 