De Groene Amsterdammer

Journalistieke stukken over maatschappelijke thema’s, politiek, milieu maar ook documentaires zoals die vaak op 2doc te zien zijn boeit mij enorm en waarom? Omdat van jongs af aan ik het nieuws bekeek samen elke avond met mijn ouders.

Mijn pa las elke ochtend de Telegraaf op de bank of in zijn stoel voordat hij ging ontbijten. Het ritueel was hetzelfde hij stond op kleedde zich aan. Hij trok sloffen aan en liep rustig naar het hek, met de hond achter zich aan. Zijn haar alle kanten nog op wapperend, pratend tegen de hond. Ik keek dan uit het raam en keek hoe het weer buiten was hoorde gerommel van een ketting van het slot en tegen de spijlen sloeg en daar kwam me pa weer terug met grote rustige stappen de hond in rondjes op hem heen dribbelend. Eenmaal binnen trok hij zijn sloffen uit en liep op zijn handgebreide geitenwollen sokken de woonkamer in en sloeg de krant open. Grote zwarte teksten “Crimineel gepakt met wapen in Amsterdam” prijkten op de voorkant en heel veel plaatjes, maar dan ook heel veel plaatjes zag ik altijd in de Telegraaf.

Stemmen op een politieke partij wist ik van jongs af aan hoe het werkte en ging mee als mijn ouders dat gingen doen in het plaatselijke schoolgebouw in de “nieuwbouw wijk” of te wel de rijtjeshuizen die schuin aan de overkant van onze woning was. We stonden dan in de rij en bekeek de mensen vol interesse, dit waren eens niet de mensen van onze kerk waar ik ook wel eens in de rij mee stond maar ook “buurt” mensen die ik niet kon. Super nieuwsgierig en toch wel spannend.

Mijn oma, de moeder van mijn moeder las de Trouw en de Telegraaf, alsof ze aan teksten alleen niet genoeg had. Zij las haar krant met Anniqs Rooibos thee en “San Francisco Verkade”biscuit uit haar beroemde blik. De theepot stond in de voorkamer onder een thee muts was gedurende de dag. In de Trouw stonden echte “lees” minder spectaculaire stukken. Sommige maatschappelijke tekeningen uit de Trouw die haar aanspraken, knipte ze uit en hing ze op aan de muur in de keuken of ze bewaarde ze apart. Ik bekeek dit vol interesse en praatte met haar erover. Een keer in het jaar verscheen een spel raadt het merk in de krant en mochten de kleinkinderen en moeders die meekwamen raden welk embleem welk werk was. Niet alles wisten we. Eigenlijk best wel cool hoe we zo logo’s leerde herkennen.

Langzaamaan begon ik mijn eigen mening te vormen over politiek, maatschappij, milieu en het nieuws. Urenlang zaten mijn vriendin en ik in onze twintiger jaren met elkaar te praten en luisterde ik vooral naar haar, ze leerde namelijk voor journalist, kwam met feiten, geschiedenis, onderzoek en een gepeperde mening. Ik bewonderde hoe welbespraakt en geïnformeerd ze door het leven ging. Ze zette projecten in Amsterdam op, was actief in de culturele scene. Als ik bij haar was geweest was ik vol van informatie van losse stukjes die nu een geheel waren. De cirkel was rond, de oplossing was er.

Maar nu de Correspondent,een online nieuwsplatform waar er gepleit werd en wordt voor onafhankelijke journalistiek. Ik was lid en las me een gat in het scherm, stiekem eigenlijk best zonde van mijn tijd. Ik probeerde de verbanden van onderwerpen te zoeken en de oplossing in mijn hoofd. Maar het werd zoals muziek luisteren, ergens draait het op de achtergrond en als ik de focus had, ging de “volume” knop omhoog en begon ik weer te lezen te luisteren, te denken en te zoeken of ik ergens een oplossing voor zocht voor allerlei problemen op aarde.

Maar toch vond ik dat het iets te commercieel, te kleurig, de Correspondent. Vond ik de plug met Facebook irritant en waarom de Correspondent aan de ene kant Facebook afraadde maar er toch artikelen op postte. Ik besloot van Facebook af te gaan en me lid te maken op de Groene Amsterdammer nog minder plaatjes, hippe kleurtjes en hele, hele lange onderzoeken, essays over van alles en nog wat. Maar ik kwam er tweewekelijks niet meer doorheen. Zoveel informatie het stopte niet meer. Doordeweeks een programma met tienermoeders gevolgd door een Nederlandse Celebrity waar ze echt op triest heid werden gematched. Waarvan Chivano wegrende en ik graag wilde dat ie bleef kijken. Een betere anticonceptie bestond niet en op zondagochtend nog meer “verdieping” een documentaire over het milieu. Ik zocht ellende op en smulde ervan.

Ach ik wist het allemaal maar kreeg de eindjes niet bij elkaar geknoopt in me hoofd, het was geen “ochtend” krantje lezen, nee het werd als een soort van obsessie waar ik niet over praatte maar het zeker in kleine kring zich uitte. Meestal werd er tegen me gezegd, dat ik maar moest ophouden met het lezen en het opzuigen van informatie want het werd me teveel. Niet overal een antwoord op problemen het te min vinden van pulp zoals, Libelle, Prive, de NOS was niet goed. En elke keer discussie aangaan met mensen met een andere mening. Ik besloot er tijdens me burnout maar mee op te houden. Ik misde en mis het wel de Groene Amsterdammer maar kwam er niet meer doorheen. Tijd en interesse waren verloren.

Maar wat ik tegenkom aan verdiepend journalistiek stukken, ik heb er tijd voor en het ligt in me straatje dan lees ik graag. De rest zoals abonnementen op nieuwsplatformen laat ik zoals het is. Respect voor onafhankelijke journalistiek maar mijn hoofd stopt anders niet met denken en dat kan heel vermoeiend zijn. En dat is zonde want dan kan ik niet doen waar ik goed in ben, namelijk leven en genieten van de kleine dingen om me heen.

Vroeg donker.

Het is bijna tijd voor de winter. Mensen trekken zich terug. Beren gaan hun hol in en houden winterslaap.

Dag warmte buiten, hallo frisheid, regen en kou. Alhoewel het steeds warmer lijkt te zijn in de herfst, geen goed teken maar dat is een ander onderwerp.

Mijn vader kan de winter niet goed verdragen maar de zomer vind hij echt heerlijk. Hij is dan de hele dag buiten aan het werken. Wanneer hij dan lichamelijke en geestelijke klachten heeft tijdens de winter zeg ik” ach tis straks weer voorjaar krijg je weer lekker vitamine d van de zon en kun je lekker weer buiten werken” Hij vertelde mij ook dat het leven zo moet zijn dat je een geen vakantie nodig hebt maar dat elke dag voelt als vakantie. Wat een baas me pa.

Me vader met me zoontje en zijn vriend in 2015

Ik weet niet zo goed te zeggen maar vind depressie en een moeilijk hoofd hebben een ontzettend ingewikkeld iets.

Ene kant heeft de maatschappij het er wel over maar lijken we er toch elke keer net langs te kijken.

Je kunt het net bij de ander missen, de donkere gedachtes die ze verbergen, of er misschien voor wegdraaien, voor de tranen in hun ogen. Omdat je niet weet hoe daar mee om te gaan.

In Aalsmeer ben ik opgegroeid en ken een aantal mensen die toen ze leefden bekend stonden om hun levenslust, humor en vollop in het leven stonden. Van die types die je op verjaardagen door de woonkamer hoorde “bulderen” met een biertje in hun hand. Mensen die gezinnen hadden en daar trots op waren. Maar op een gegeven moment kozen ze ervoor om niet meer door te gaan met leven lieten een hoop mensen achter die ontzettend veel van ze hielden.

Kijk we kunnen niet ons inzetten als we zelf niet lekker in ons vel zitten maar een simpel gebaar, of “hey hoe gaat het nou (echt)” met daarop volgend een luisterend oor is soms voldoende. Je hoeft elkaars beste vriend niet te worden als je een beetje empathie toont.

Want de meest introvert persoon of de grootste grapjas van de sportschool kan in een heel diep dal zitten.

Het leven is niet altijd leuk, vrolijk en goed. Waarom doen we dan toch alsof dat altijd zo is.

Ik heb depressie zelf ook aan de lijve ondervonden toen ik 17 was en ben toen met hulp van buitenaf en aan mezelf te werken erboven op gekomen.

Jaren later na de dood van mijn moeder deed ik er ook alles aan om maar door het verdriet heen te komen. En wat bleek een oude vriendin stond ineens voor me klaar.

Depressie is geen ver van je bed show ‘kijk alleen beroemdheden zitten hiermee’ het kan dichterbij zijn dan je denkt.

Geef niet alleen met kerst om elkaar maar probeer dit het hele jaar vol te doen.

De rode raad bij ons thuis.

(Foto genomen door Armando Ello)

Sporten is de rode draad in ons gezin.
Voor Joost is dat Braziliaan Jiu Jitsu, Boulderen en Boksen. Voor Chivano Basketbal, voor mij Boksen en Boulderen.

Joost heb ik in 2008 leren kennen via mijn toenmalige Kickboks\MMA school waar ik was begonnen op aanraden van een vriend Furdjel de Windt (meervoudig wereldkampioen MMA.) Ik werkte toen in de bajes (gevangenis) en zocht een sport waar ik me ei in kwijt kon en mezelf leerde verdedigen.

 

Kijk Joost eens een baas wezen.

(Foto genomen door studio Foss)

Joost kwam samen met Michel Verhoeven van sportschool Babytank Verhoeven les geven in BJJ of te we de basis technieken van het grondgevecht. En ik vond Joost wel interessant, hij leek het tegenovergestelde van Michel, introvert en kroop vaak achter de brede ruggen van Michel en teamgenoot Amar.

Hier een mooie promo van de mannen in actie:

Maar anyways. Joost en ik begonnen te daten en BJJ was altijd een ding wat we gezamelijk op pakte. Ik trainde bij hem op zijn sportschool en hij trainde ook wel eens mee in Haarlem bij mij later. Met epische spar rol sessies die we niet snel zullen vergeten.

Chivano mijn oudste heeft zijn eigen pad gekozen, hij heeft het wel geprobeerd BJJ en Boksen maar hij is een Basketballer. Hij leeft voor Basketbal en gamen haha. Vanaf zijn 9 jaar traint hij bij zijn club Vlijmscherp.  Ik vind het heel tof te zien de voorruit gang van het team en hoe gepassioneerd hij inmiddels erover is. Als er een keer slecht gescheidst wordt wordt de normaal zo introverte Chivano een monster en laat ie het hardop weten tijdens de wedstrijd.

(foto genomen door Armando Ello)

 

Maar hoe doe je dat als moeder, tijd vinden om te sporten?

Mijn moeder was vroeger enthousiast Badmintonster maandag avond en het weekend was voor haar trainen of een wedstrijd spelen. Dat was gewoon zo. Me pa paste op en wij waren thuis. Even geen mama maar gewoon Ineke die badmintont.

Wat ik echt geleerd heb door de jaren heen en nu ik wat ouder (*kuch*) ben is niet zo streng meer zijn voor mezelf. Vroeger wilde ik graag sparren en rossen om het zomaar te zeggen. Hoe harder en zwaarder hoe beter. Sparren doe ik allang niet meer voor de volle honderd procent. Gewoonweg omdat ik Boksen voorlopig nog wil blijven beoefenen en ik niet op me vijftigste wil staan stotteren als Mohammed Ali.

Er zijn gewoon dagen dat ik het niet red het sporten, kleine ziek bijvoorbeeld of manlief wilt al gaan sporten. Je kan altijd naar buiten, weer of geen weer, neem de wandelwagen mee ga een stuk wandelen, doe wat yoga oefeningen thuis, ga staan squaten met je kind in je nek.

Maar wees lief voor jezelf, dat heb ik echt geleerd. Je kan niet van nul naar honderd gaan als je conditie daar niet op gebouwd is. Hou er rekening mee dat thuis en op werk ook gepresteerd moet worden.

Ik denk wat helpt is een rooster inplannen waar je op een vaste dag of tijdstip kan sporten. En dat dan consistent volhouden als is het maar 1 keer per week. Ik vind consistentie erg moeilijk met mijn ADD. Ik betrap mezelf vaak erop te veel en dan te kapot te zijn ervan. En als je het niet red gewoon lekker naar buiten wandelen 🙂 dan maakt je lichaam ook gelukshormonen aan.

Een kadans tijdens de training vinden “pace yourself” zeggen ze ook wel eens. Dat is iets wat moet groeien. Niet in slaap vallen maar opbouwen techniek beoefenen en goed uitvoeren en dan harder gaan. Tot waar je maar wilt.

Nee sport is echt voor ons als gezin belangrijk. Het tempo veranderd wel maar de passie blijft. Ik heb er zoveel mooie dingen uit gehaald.

Ik hoop dat als ik oud ben dit ook naar me kleinkinderen kan uitdragen en dat ik gezond mag blijven. Mensen zijn er niet voor gemaakt om te zitten achter een schermpje te koekeloeren. Beweging is de sleutel naar geluk.

We moeten erop uit om gezond te blijven.

Links:

https://www.babytank.nl/

http://www.clubboks.nl/