De Groene Amsterdammer

Journalistieke stukken over maatschappelijke thema’s, politiek, milieu maar ook documentaires zoals die vaak op 2doc te zien zijn boeit mij enorm en waarom? Omdat van jongs af aan ik het nieuws bekeek samen elke avond met mijn ouders.

Mijn pa las elke ochtend de Telegraaf op de bank of in zijn stoel voordat hij ging ontbijten. Het ritueel was hetzelfde hij stond op kleedde zich aan. Hij trok sloffen aan en liep rustig naar het hek, met de hond achter zich aan. Zijn haar alle kanten nog op wapperend, pratend tegen de hond. Ik keek dan uit het raam en keek hoe het weer buiten was hoorde gerommel van een ketting van het slot en tegen de spijlen sloeg en daar kwam me pa weer terug met grote rustige stappen de hond in rondjes op hem heen dribbelend. Eenmaal binnen trok hij zijn sloffen uit en liep op zijn handgebreide geitenwollen sokken de woonkamer in en sloeg de krant open. Grote zwarte teksten “Crimineel gepakt met wapen in Amsterdam” prijkten op de voorkant en heel veel plaatjes, maar dan ook heel veel plaatjes zag ik altijd in de Telegraaf.

Stemmen op een politieke partij wist ik van jongs af aan hoe het werkte en ging mee als mijn ouders dat gingen doen in het plaatselijke schoolgebouw in de “nieuwbouw wijk” of te wel de rijtjeshuizen die schuin aan de overkant van onze woning was. We stonden dan in de rij en bekeek de mensen vol interesse, dit waren eens niet de mensen van onze kerk waar ik ook wel eens in de rij mee stond maar ook “buurt” mensen die ik niet kon. Super nieuwsgierig en toch wel spannend.

Mijn oma, de moeder van mijn moeder las de Trouw en de Telegraaf, alsof ze aan teksten alleen niet genoeg had. Zij las haar krant met Anniqs Rooibos thee en “San Francisco Verkade”biscuit uit haar beroemde blik. De theepot stond in de voorkamer onder een thee muts was gedurende de dag. In de Trouw stonden echte “lees” minder spectaculaire stukken. Sommige maatschappelijke tekeningen uit de Trouw die haar aanspraken, knipte ze uit en hing ze op aan de muur in de keuken of ze bewaarde ze apart. Ik bekeek dit vol interesse en praatte met haar erover. Een keer in het jaar verscheen een spel raadt het merk in de krant en mochten de kleinkinderen en moeders die meekwamen raden welk embleem welk werk was. Niet alles wisten we. Eigenlijk best wel cool hoe we zo logo’s leerde herkennen.

Langzaamaan begon ik mijn eigen mening te vormen over politiek, maatschappij, milieu en het nieuws. Urenlang zaten mijn vriendin en ik in onze twintiger jaren met elkaar te praten en luisterde ik vooral naar haar, ze leerde namelijk voor journalist, kwam met feiten, geschiedenis, onderzoek en een gepeperde mening. Ik bewonderde hoe welbespraakt en geïnformeerd ze door het leven ging. Ze zette projecten in Amsterdam op, was actief in de culturele scene. Als ik bij haar was geweest was ik vol van informatie van losse stukjes die nu een geheel waren. De cirkel was rond, de oplossing was er.

Maar nu de Correspondent,een online nieuwsplatform waar er gepleit werd en wordt voor onafhankelijke journalistiek. Ik was lid en las me een gat in het scherm, stiekem eigenlijk best zonde van mijn tijd. Ik probeerde de verbanden van onderwerpen te zoeken en de oplossing in mijn hoofd. Maar het werd zoals muziek luisteren, ergens draait het op de achtergrond en als ik de focus had, ging de “volume” knop omhoog en begon ik weer te lezen te luisteren, te denken en te zoeken of ik ergens een oplossing voor zocht voor allerlei problemen op aarde.

Maar toch vond ik dat het iets te commercieel, te kleurig, de Correspondent. Vond ik de plug met Facebook irritant en waarom de Correspondent aan de ene kant Facebook afraadde maar er toch artikelen op postte. Ik besloot van Facebook af te gaan en me lid te maken op de Groene Amsterdammer nog minder plaatjes, hippe kleurtjes en hele, hele lange onderzoeken, essays over van alles en nog wat. Maar ik kwam er tweewekelijks niet meer doorheen. Zoveel informatie het stopte niet meer. Doordeweeks een programma met tienermoeders gevolgd door een Nederlandse Celebrity waar ze echt op triest heid werden gematched. Waarvan Chivano wegrende en ik graag wilde dat ie bleef kijken. Een betere anticonceptie bestond niet en op zondagochtend nog meer “verdieping” een documentaire over het milieu. Ik zocht ellende op en smulde ervan.

Ach ik wist het allemaal maar kreeg de eindjes niet bij elkaar geknoopt in me hoofd, het was geen “ochtend” krantje lezen, nee het werd als een soort van obsessie waar ik niet over praatte maar het zeker in kleine kring zich uitte. Meestal werd er tegen me gezegd, dat ik maar moest ophouden met het lezen en het opzuigen van informatie want het werd me teveel. Niet overal een antwoord op problemen het te min vinden van pulp zoals, Libelle, Prive, de NOS was niet goed. En elke keer discussie aangaan met mensen met een andere mening. Ik besloot er tijdens me burnout maar mee op te houden. Ik misde en mis het wel de Groene Amsterdammer maar kwam er niet meer doorheen. Tijd en interesse waren verloren.

Maar wat ik tegenkom aan verdiepend journalistiek stukken, ik heb er tijd voor en het ligt in me straatje dan lees ik graag. De rest zoals abonnementen op nieuwsplatformen laat ik zoals het is. Respect voor onafhankelijke journalistiek maar mijn hoofd stopt anders niet met denken en dat kan heel vermoeiend zijn. En dat is zonde want dan kan ik niet doen waar ik goed in ben, namelijk leven en genieten van de kleine dingen om me heen.

De HIIT training bij Clubboks was fakking vet.

Verleden week donderdagavond deed om 18:00 deed ik voor de eerste keer mee aan de HIIT training van Pascal bij Clubboks onze Boksclub in Vught. Toen de scholen weer waren begonnen was Pascal de training al aan het geven, maar had ik elke keer wel een excuus om niet mee te doen.

Maar dit keer wilde ik echt los en besloot zonder aankondiging of appje “ga je trainen ik ga ook” mee te doen.

Eigenlijk was ik diep van binnen best zenuwachtig want ik weet nog dat ik rond 2008 ook dit soort trainingen meedeed omdat ik toen in wedstrijd voorbereiding zat vanwege een MMA partij. De kracht conditie training vond ik een spiegel van waar ik nu eigenlijk stond qua conditie.Telkens als ik bij een oefening net een seconde stond te slacken stond de instructeur opeens naast me mij aan te moedigen (schreeuwen) dat ik wel me best moest blijven doen.

In de bokszaal lagen yoga matjes, medicin ballen, kettlebells, elastieken hingen aan de optrekstang en jawel een enorme tractorband waarvan ik dacht dat ie alleen maar voor de sier tegen de muur aan stond.

Van te voren kregen we bij elke oefening uitleg hoe die correct uit te oefenen en waar het goed voor was. En daarna kort vragen rondje gevolgd door een stretch warming up.

Elke ronde was 11 oefeningen van elk 30 seconden. De eerste ronde was een “wenronde”van 27 seconden plus 3 seconden wisseltijd.

De eerste ronde was ok, ik vond de tractor band het zwaarst. Die moest ik omflippen daarna met beide benen tegelijkertijd in en uit springen omdraaien en weer omflippen.

En omdat ik me gehele lichaam gebruikte in een soort van “accordeon beweging” om de band om te flippen voelde alsof me bloed super snel door me lichaam begon te pompen terwijl de band steeds zwaarder begon aan te voelen.

Daarna dippen met elastiek om op de “brug” niet echt mijn favoriet want heb elke keer het gevoel alsof ik me triceps eraf scheur.

Maar goed we mochten een slokje water pakken en toen opeens het spring touw erbij. Tussen elke oefening door een”actieve” touwtjespring rust…van 30 seconden daarna gelijk door naar de volgende oefening.

Nou Ik heb het geweten, na ongeveer een rondje of 2 voelde ik me geïrriteerd, gedesoriënteerd en geëmotioneerd. En met het touwtje springen mochten we telkens 10 seconden versnellen.

Telkens als ik aankwam bij de tractorband was ik al kapot en ergerde ik me aan mezelf. Had ik me lichaam al als een accordeon gebruikt met de medicin bal een Squat doen en hoog tegen de muur aan gooien. Maar dan moest ik het nu weer doen maar dan veel geavanceerder.

In de filmpjes die ik op YouTube zag van bezwete mensen die de band omflippen zagen er een stuk cooler uit dan dat ik het nu zelf moest doen. Hoogste wat ik haalde in 30 seconden was 3 keer omgeflipt.

Er was nu ook geen rondje waar ik even snel kon smokkelen met een slokje water. Nee gewoon tandjes bijten en doorgaan.

Maar waarom vond ik het pijn lijden dan toch zo fijn?

Omdat het toch tof was dat Pascal net genoeg zei om me niet te laten opgeven en toch te prikkelen door te gaan

Vlak na lijden de “High”kwam. De High van “yes gehaald” de High van “raaarrrr ik voel me nu net een superheld” zoals Rogue uit de Xmen.

De eerste twee dagen erna voelde ik me spieren “schreeuwen” tegen me maar heb toch doorgezet.

Vrijdag avond gebokst, zaterdag gebokst, zondag geboulderd. Me hoofd is dan tenminste wel leeg na zulke trainingen en dat is voor mij een van de belangrijkste doelen waar ik voor sport. Rust in me hoofd.

Aanstaande donderdag hoop ik weer een les mee te pakken. Lekker hard werken, lijden tijdens en me stoer en sterk voelen na de training.

“Nee jawel, of toch maar niet??”

De intentie was er een aantal weken geleden om Damian op zijn nieuw gekochte schoen slofjes te laten lopen buiten op straat.

Mooie zacht grijze schoentjes met een dun zooltje en klittenband bij de Hema, voor een tientje.

Vol trots liet ik ze zien aan me schoonmoeder Cecily ” kijk ze zijn nu iets te groot maar straks kan ie er fijn mee buiten op lopen”

“Ja leuk bedacht “spoel mijn leven een paar weken door en jawel, een van de slofjes is kwijt en ik heb echt geen enkel idee waar schoen nu kan zijn. Binnen gaat het prima, Damian loopt, op zijn blote voeten of met sokken aan. Maar dat kan ik buiten niet maken. Veel te koud en hard de stoep.

En zo raak ik de laatste tijd weer alles kwijt, sokken, ondergoed, auto’s verzin het maar. (“FML, FML,FML” facepalm, facepalm)

Tijdens het opruimen van de woonkamer vind ik drie individuele sokken van Damian, en waar de andere sokken zijn.. schiet mij maar lek (Noord-Hollands Accent)

Ik baal er stevig van want nu loopt of staat hij op andere degelijke schoenen met een dikkere zool waardoor hij de straat niet voelt onderaan zijn voetjes.

Als Damian dan op de stoep staat, staat ie me verloren aan te kijken als een astronaut die op een onbekende planeet geland is en geen stap durft te zetten. Hij begint dan beetje te “piepen” en besluit te zakken naar de grond en op zijn knieen verder te kruipen.

Als klap op de vuurpijl noem ik Joost, Chivano, Chivano, Damian en Damian, Chivano. Kat Greebo scheld ik uit voor Charlie en tegen Charlie zeg ik Venom de laatste tijd.

Misschien scheelt het ook niet dat ik afgelopen jaar met een burn-out te kampen heb gehad maar dankzij hard werken aan mezelf er weer bovenop ben gekomen. Maar dan blijkt mijn brein toch nog een klein beetje een soepje te zijn.

Online lees ik diverse artikelen en blogs. Ik luister en volg het nieuws op de radio, heb de hele dag door gesprekken maar het is nu wel zo’n beetje klaar. Klaar met warrige dingen doen, spullen en woorden letterlijk kwijtraken. Tijd voor sturing en een kadans in me leven. Daarom ga ik weer bloggen en me woorden is op scherm en papier zetten. Zo maak ik weer ruimte in me hoofd en kunnen jullie zien wat ik te vertellen heb.